Alâettin Bahçekapılı yazdı: Bugün Öğretmenler Günü...

"Öğretmenler Günü, öğretmenlik mesleğini icra eden kimseleri onurlandırmak için çeşitli etkinliklerin düzenlendiği bir kutlama günüdür. Türkiye’de her yıl 24 Kasım, Öğretmenler Günü olarak kutlanır." diyor sosyal medya. Bu 24 Kasım Öğretmenler Günü'nde, başta Başöğretmen Gazi Mustafa Kemal Atatürk olmak üzere, bütün öğretmenlerimize minnet duygularımızı sunarak, iki ayrı zamanda yazdığım ve hem sosyal medyada, hem de Firdes Eren 'in hazırladığı Yitik Umutların Gece Bekçisi Alâettin Bahçekapılı-4 kitabında yer bulan yazımı paylaşmak istiyorum sizlerle. Benim Öğretmenim: Osman Özdemir Dostluğunu, sevecenliğini, öğretmenliğini asla unutmadığım; üç dağın kesiştiği yerden havalanmamı, önce yurdumu sonra da dünyayı tanımamı, değiştirme-dönüştürme savaşımına girmemi sağlayan öğretmenim, Maçka Merkez İlkokulu 5. Sınıfında beni okutan Osman Özdemir’dir. O olmasaydı, şimdi ben belki yeni ayakkabı modelleri yaratmaya çalışan bir emekçi olacaktım… O olmasaydı, şimdi ben konuşma sesi içinde boğulan, dünya denizinde yüzemeyen biri… O olmasaydı, şimdi ben sözü beyninde hapsedilmiş yaşama tutsak biri olacaktım. O olmasaydı, şimdi ben yüzlerce şiiri gönlünde öksüz bırakmış, binlerce sesi-sözü, bilgiyi mikrofonlar aracılığıyla dünyaya duyuramamış biri… O olmasaydı, şimdi ben edebiyat dünyasında ayağına yer yapamamış, yalnızca okur olarak kalmış, yazma yeteneğini geliştirememiş “bir garip Alâettin” olacaktım. O olmasaydı, şimdi ben “herhangi biri” olacaktım, “ben” olamayacaktım. Anın önünde saygıyla eğiliyorum sevgili öğretmenim Osman Özdemir; kanat verdin bana uçmak için… Anın önünde saygıyla eğiliyorum sevgili öğretmenim Osman Özdemir; hırs verdin bana okumak için… Anın önünde saygıyla eğiliyorum sevgili öğretmenim Osman Özdemir; kalem verdin bana yazmak için… Sevgili öğretmenim Osman Özdemir, senin kişiliğinde bütün öğretmenlerimi, bütün öğretmenleri saygıyla selamlıyorum. İyi ki okuttun beni… İyi ki öğretmenim oldun… İyi ki… Öğrencin Alâettin Bahçekapılı Anne-babadır ilk öğretmenimiz! Bugün Öğretmenler Günü. Ne güzel. Annelerimizin günü var, Babalarımızın da... Sevgililer günü de var. İşte bu gün, bütün bu zamanları birleştirmiş bir anlamda... Düşünün ki, bizim ilk öğretmenimiz kim? Kim ilk feryadımızı dudaklarıyla söndürdü, kim oğlum-kızım diye ilk sevgi dokunuşunu başımıza taç eyledi; annemiz-babamız... Bizim ilk öğretmenlerimiz onlardır; onlar da bu öğretmenliği önce insan olmaktan, sonra bir öğretmenden -belki öğretmensizlikten-, sonra da öğretmenlere en büyük değeri veren Başöğretmen Atatürk'ten aldıkları ışıkla beyinlerimize seslendiler, gönüllerimize, bilinçlerimize... Yani demem o ki, biz öncelikle anne-babamızın öğrencileriyiz, sonra da annemiz-babamız kadar yakın duyumsadığımız öğretmenlerimizin... Yani öğretmenlerimiz bize en yakın annelerimiz-babalarımız gibidir... Bütün öğretmenlerimiz saygıyla selamlıyorum. Aramızda olmayanları rahmetle, minnetle, yaşayanları özlemle, sevgiyle anıyorum. Fotoğrafta ilk öğretmenlerim anne-babamı birkaç kardeşim (o kadar çoklar ki, iyi ki) ve bir yeğenim (o kadar çoklar ki, iyi ki) ile birlikte görüyorsunuz... Ben nerede miyim? Arkalarında; her zaman ve her durumda olduğu gibi...